Dochter: Mam, ik heb buikpijn. De hele nacht al.
Ze ligt in bed en wil er duidelijk nog niet uit.
Ik: Ah, wat vervelend voor je.
Dochter: Ja, ik heb buikpijn en ik ben misselijk. Alsof ik moet overgeven.
Ik: Oeee, dat lijkt me niet fijn. En waar in je buik voel je dat?
Ik zit inmiddels op de rand van haar bed.
Dochter: Hier (legt haar hand midden op haar buik). En van m’n buik gaat het naar boven tot aan mijn keel.
Mijn ogen volgen de beweging van haar hand.
Ik: Ah, dus hier begint het? Ik leg een hand op de plek die ze aanwijst en laat ‘m even liggen.
Dochter: Ja, daar…
Met mijn hand op haar buik zie ik haar een keer dieper in- en uitademen. Dan een uitgebreide gaap.
Het is even stil. Mijn hand op haar warme, zachte buik.
Ik: Je hebt vaker buikpijn he? Al was het er een tijdje niet.
Ze knikt.
Ik: Enig idee waar de buikpijn door komt?
Dochter: Nee, ik weet het niet.
Ik: Dat hoeft ook niet. Jij weet het niet, maar je lichaam weet het al wel he?
Ze kijkt me aan, en knikt weer…
Opeens stapt ze uit bed en kleedt zich aan. Eenmaal aangekleed, vraagt ze, mag ik nog even onder de douche?
Ik kijk haar aan, dan naar de klok. Ik adem in en laat het gaan. Zij weet wat ze nodig heeft.
Fris, gedoucht én op tijd is ze weer beneden.
Het wordt weer een spannende dag voor haar. Eén dag in de week naar een andere school, met andere kinderen, een nieuwe omgeving…
Maar, ze leert de taal van haar lichaam verstaan. En wat ben ik blij dat ze dat met mij deelt deze ochtend! Samen aandacht geven aan wat er om aandacht vraagt…
Direct een oplossing heb ik niet. En ook zij kan haar buikpijn niet wegtoveren.
Aandacht geven en leren delen is voor vanochtend genoeg. Meer dan genoeg..🥰
#Jelichaamweetmeerdanjedenkt#signalenlerenherkennen#aandacht#delen#jonggeleerd#praktijkjuul
